Dışımızın Estetiği İçimizin Harabesi /Zübeyde Meryem Şakar

Dışımızı süslemekten iç dünyamızdaki yolculuğu ıskalıyoruz. Daha dolgun dudaklar ,ok gibi kirpikler, hiç kırışmayan yüzler, kaslı vücutlar, hiç ak düşmeyen saçlar , bükülmeyen beller hep on sekiz yaşında gözükme arzusu taşır nefisler.
Bazıları da bu kadar genç ve güzel gözükmek için tonlarca para ve zaman harcar.
Halbuki her yaşın kendince güzelliği var. Okuyabilen için buruşan bir ten de beyazlayan saç ve sakallar da güzeldir.
Elli yaşındaki biri on sekizlik bir aklı taşımak istemez ama on sekizlik bir bedeni olsun ister.
Saça düşen aklar, kırışan yüzler aslında üzerimizden silindir gibi geçen zamanın evlatlarıdır. Biz ise onları reddetmekle meşgulüzdür habire.
Hz Ömer’e (ra) atfedilen bir kissada beyazlamış saç ve sakal ölümün müjdecisidir.
Bir adamı kendi parasıyla tutar Ömer (ra)
“Bana her gün mütemadiyen gelip ölümü hatırlatacaksın” der.
Adam hiç aksatmadan her gün gelir ve “Ya Emiral Mü’minin Ölüm var” der.
Bir gün “gelme artık” der adama. Çünkü bügün aynaya bakarken sakalımda beyazlar gördüm. Onlar bana kafidir.

Onlar da durum böyleydi. Peki bizim iç dünyamız ne alemde?
Dışımız ihtiyarlarken (hayırlılaşıp seçkinleşirken) içimiz de hayra ulaşıyor mu?
Nezaket , sevgi , saygı, diğergamlık, güleryüz, cesaret, vakar, tevazu, iman ve ahlak süsümüz artıyor mu?
Dünyanın en yakışıklısı ve en güzeli olsak ölüm bizi pas geçmeyecek ki.
Hani meczup (cezb olmuş, ilahi aşk benliğini eritmiş) dervişe sormuşlar
“Dışın, üstün başın neden bu kadar perişan ?”
Cevabı ne kadar da güzeldir hakikate ermiş dervişin
“içimi toplamaktan, düzeltmekten dışıma sıra gelmiyor.”

Zübeyde Meryem Şakar