Zübeyde Meryem ŞAKAR (ilahiyatçı-Yazar)

Dört-beş yaşlarında bir çocuk elimden tutarak “  Abla sana  Allah ’ı göstereyim mi?  “ dedi. Acaba  günahsız olduğundan çocuk gerçekten Allah ’ı gördü mü diye bir anlık düşünce geçti zihnimden ; elimden tutup beni duvarda asılı  Lafza-i Celalin yanına götürdü. “Bak işte  Allah  O “ dedi. Bende tebessümle karışık hayret… Aslında çocuğun zihninde oluşturduğu  Allah  tasavvuru ile benim aklımda olan  Allah  arasında fark yoktu. Meğer  Allah ’ı  (cc ) çocukça tanıyormuşum, kısıtlı aklımın imkanı dahilinde ben de bir çocuğun tanıdığı gibi biliyormuşum  O’nu. Anladım ki  O’nun azameti , kibriyası karşısında ürpermiyordum çoğu zaman. Ülfet peyda etmişti ya yaşadıklarım O’nu gösteren işaretleri  ya görmemezlikten geliyordum ya da umurumda olmuyordu çoğu zaman. Kainattaki esmanın cilvelerini ruhumun derinliklerinde hissedemiyordum. Sürekli ateşiyle  korkutulmuş bir çocuğun tanıdığı, bildiği  Allah  kavramı gibi bana azap edecek,  beni  itab edecek bir İlah dururdu karşımda çoğu zaman. Ha